Her kapı bir geçiştir.
Hayat iki kapı arasındaki yolculuk, hayat o aralıkta ki boşluk.
Her uyandığımız sabah güne karıştığımız koşuşturmalarımızla o iki kapı arasında ki boşluğu doldurmaya çabalarımız oluyor.
Farkında olmadan, yaşamak adına. mutlulukları eksiltmeden yaşamı her gün yeniden yazmak, öğrendiklerimizle çoğalttığımız gelişimimizi tamamlamaya çalıştığımız, geleceğimize taşıdığımız anıları oluşturuyoruz.
Bazen bu kapı bir eve açılıyor, bazen evden ayrılmaya, değişmiyor yaşanan hayatlar.
Çıkış zamanı geldiğinde mutlu olma ümidiyle bakıyorsak geleceğe, iyi bir ayrılık, bizi daha iyi şeylere taşıyan bir geçiş diye düşünüyor ve heyecanla yeni kapıya yöneliyoruz.
Giderken arkamızda kalanlar oluyor alıp kutulayıp taşımak istediklerimiz oluyor yeni yere ya acılarımız hüzünlerimiz. Onları bırakmak istesek de bırakamıyoruz içimizde bir yerlerde yer etmiş, bir şekilde taşınıyorlar yeni yere istemesek de. O anılarımız belki zamanla kayboluyor hatıralarımızdan ama görünmez izleri kalıyor. Silemiyoruz…
Bazen bir ülkenin gerçeği oluyorlar, bazen kendi değerlerimizin değiştiremeyeceğimiz bir köşesinde hep hatırlatıyorlar var olduklarını.
Ne kadar içimize sindiremesek de var olduklarını biliyoruz, içimizde olduğu gibi hayatın bir köşesinde de hayatımızın sadece bize kalan tarafını yaşadığımız mekanlar, özelimizi ve en çok kendimizle olduğumuz anları da barındırıyor. Kendimize en yakın bulduklarımızla gerektiğinde paylaşıyoruz o zaman dilimlerini o mekanda.
Hayatla boğuşmak zorunda kalan yalnız bir kadın. Füsun. Özgürlüğünden ve çalışma ortamından vazgeçmemek adına ailesini özel durumlarına pek iliştirmeyen, biten evliliğinin ardından yalnızlığı çevre koşulları ve tabi ki ekonomik sıkıntıları da düşünerek eski eşiyle aynı çatı altında yaşamaya devam eden, mesleği gereği yaşadığı yoğunluklara ve sıkıntılara birde eski eşinin yarattığı sıkıntılar eklenince artık nefes alamaz hale gelen bir insandır.
Farkında olmadan, yaşamak adına. mutlulukları eksiltmeden yaşamı her gün yeniden yazmak, öğrendiklerimizle çoğalttığımız gelişimimizi tamamlamaya çalıştığımız, geleceğimize taşıdığımız anıları oluşturuyoruz.
Bazen bu kapı bir eve açılıyor, bazen evden ayrılmaya, değişmiyor yaşanan hayatlar.
Çıkış zamanı geldiğinde mutlu olma ümidiyle bakıyorsak geleceğe, iyi bir ayrılık, bizi daha iyi şeylere taşıyan bir geçiş diye düşünüyor ve heyecanla yeni kapıya yöneliyoruz.
Giderken arkamızda kalanlar oluyor alıp kutulayıp taşımak istediklerimiz oluyor yeni yere ya acılarımız hüzünlerimiz. Onları bırakmak istesek de bırakamıyoruz içimizde bir yerlerde yer etmiş, bir şekilde taşınıyorlar yeni yere istemesek de. O anılarımız belki zamanla kayboluyor hatıralarımızdan ama görünmez izleri kalıyor. Silemiyoruz…
Bazen bir ülkenin gerçeği oluyorlar, bazen kendi değerlerimizin değiştiremeyeceğimiz bir köşesinde hep hatırlatıyorlar var olduklarını.
Bu proje tüm insanlığı ilgilendiren bir kadın hareketidir…
Hayat iki kapı arasındaki yolculuk, hayat o aralıkta ki boşluk.
Her uyandığımız sabah güne karıştığımız koşuşturmalarımızla o iki kapı arasında ki boşluğu doldurmaya çabalarımız oluyor.
Farkında olmadan, yaşamak adına. mutlulukları eksiltmeden yaşamı her gün yeniden yazmak, öğrendiklerimizle çoğalttığımız gelişimimizi tamamlamaya çalıştığımız, geleceğimize taşıdığımız anıları oluşturuyoruz.
Bazen bu kapı bir eve açılıyor, bazen evden ayrılmaya, değişmiyor yaşanan hayatlar.
Çıkış zamanı geldiğinde mutlu olma ümidiyle bakıyorsak geleceğe, iyi bir ayrılık, bizi daha iyi şeylere taşıyan bir geçiş diye düşünüyor ve heyecanla yeni kapıya yöneliyoruz.
Giderken arkamızda kalanlar oluyor alıp kutulayıp taşımak istediklerimiz oluyor yeni yere ya acılarımız hüzünlerimiz. Onları bırakmak istesek de bırakamıyoruz içimizde bir yerlerde yer etmiş, bir şekilde taşınıyorlar yeni yere istemesek de. O anılarımız belki zamanla kayboluyor hatıralarımızdan ama görünmez izleri kalıyor. Silemiyoruz…
Bazen bir ülkenin gerçeği oluyorlar, bazen kendi değerlerimizin değiştiremeyeceğimiz bir köşesinde hep hatırlatıyorlar var olduklarını.
Ne kadar içimize sindiremesek de var olduklarını biliyoruz, içimizde olduğu gibi hayatın bir köşesinde de hayatımızın sadece bize kalan tarafını yaşadığımız mekanlar, özelimizi ve en çok kendimizle olduğumuz anları da barındırıyor. Kendimize en yakın bulduklarımızla gerektiğinde paylaşıyoruz o zaman dilimlerini o mekanda.
Hayatla boğuşmak zorunda kalan yalnız bir kadın. Füsun. Özgürlüğünden ve çalışma ortamından vazgeçmemek adına ailesini özel durumlarına pek iliştirmeyen, biten evliliğinin ardından yalnızlığı çevre koşulları ve tabi ki ekonomik sıkıntıları da düşünerek eski eşiyle aynı çatı altında yaşamaya devam eden, mesleği gereği yaşadığı yoğunluklara ve sıkıntılara birde eski eşinin yarattığı sıkıntılar eklenince artık nefes alamaz hale gelen bir insandır.
Farkında olmadan, yaşamak adına. mutlulukları eksiltmeden yaşamı her gün yeniden yazmak, öğrendiklerimizle çoğalttığımız gelişimimizi tamamlamaya çalıştığımız, geleceğimize taşıdığımız anıları oluşturuyoruz.
Bazen bu kapı bir eve açılıyor, bazen evden ayrılmaya, değişmiyor yaşanan hayatlar.
Çıkış zamanı geldiğinde mutlu olma ümidiyle bakıyorsak geleceğe, iyi bir ayrılık, bizi daha iyi şeylere taşıyan bir geçiş diye düşünüyor ve heyecanla yeni kapıya yöneliyoruz.
Giderken arkamızda kalanlar oluyor alıp kutulayıp taşımak istediklerimiz oluyor yeni yere ya acılarımız hüzünlerimiz. Onları bırakmak istesek de bırakamıyoruz içimizde bir yerlerde yer etmiş, bir şekilde taşınıyorlar yeni yere istemesek de. O anılarımız belki zamanla kayboluyor hatıralarımızdan ama görünmez izleri kalıyor. Silemiyoruz…
Bazen bir ülkenin gerçeği oluyorlar, bazen kendi değerlerimizin değiştiremeyeceğimiz bir köşesinde hep hatırlatıyorlar var olduklarını.
Bu proje tüm insanlığı ilgilendiren bir kadın hareketidir…
yucelhuzun@gmail.com
