O yıllarda folklorün beşiği olarak adlandırılan halkevlerinin verdiği eğitim sadece halk oyunları olarak sınırlı değildi tabi. Bir çocuğun yada gencin bağlamayla, gitar yada akordeonla tanıştığı ilk kapılardı onlar.
Kendi yağında kavrulur ve ülkeye çok önemli isimler yetiştirirdi Halkevleri. Sonra ne olduysa oldu hizmet verdikleri yerlerden bir bir silindi bu güzel eğitim ve kültür evleri.
Son günlerde yeniden ortaya çıkmaya çalışıyor halkevleri. Ne iş yaptığının bile unutulduğu günümüzde bir grup genç Mecidiyeköy, Şişli gibi semtlerde yoldan geçenlere anlatmaya çalışıyorlar Halkevleri'ni uzun uzun.
Dinleyen var dinlemeyen var. O sırada yoldan TURKHABERLER ve HALKIN GAZETESİNİ'N YAZARI geçiyor. Gidiyor yanlarına. Soruyor "Halkevleri hala var mı?"
"Var" diyor çocuklar. "Peki" diyor Bilge, "Katılım var mı?". "Oda var" diyor gençler.
Cemal Bilge onların 'Var" şeklindeki cevaplarından hareketle şunu söylüyor onlara. "Halk korkusuyla geleceği arasında sıkıştı kaldı. Aydınlık yarınlar için umut ışığı var mı peki bu ülkede?" diye soruyor
Halkevleri mensubu gencin buna da cevabı "Var" oluyor
"Peki" diyor Bilge "Nerde o umut?"
Genç kendisini gösteriyor; "Ben ve biz"
İşte o zaman Bilge bir kez daha çam devirdiğini anlıyor ve sarıldığı gibi gence "Allah yolunuzu açık etsin" diyerek ayrılıyor.
HALKINGAZETESİ.NET
